تاریخچه تولید تایر 

برای درک کامل تاریخ لاستیک ها، ابتدا باید به تکامل خود چرخ نگاه کنید. بزرگترین اختراع انسان، چرخ اولین بار به 3500 سال قبل از میلاد در دوران نوسنگی، درست قبل از عصر برنز، ثبت شد. با شروع کشاورزی، چرخ ها به زودی در همه چیز از ارابه گرفته تا اسباب بازی مورد استفاده قرار گرفتند و نمادی از پیشرفت تکنولوژیکی بشر هستند.

اولین لاستیک
اولین انواع تایرها ساخته شده از نوارهای چرمی بودند که دور یک چرخ چوبی پیچیده شده بودند. چرم به سرعت با نوارهای فلزی جایگزین شد که دوام زیادی داشت. ظهور قطارها و شبکه های راه آهن، تایرهای فولادی را به چرخ های فلزی قطار معرفی کرد. اگر فکر می کنید لاستیک های فلزی ناخوشایند به نظر می رسند، حق با شماست. در لاستیک‌های فلزی با یک پیچ خوردگی کل لاستیک باید خارج میشد.

ولکانیزاسیون
چارلز گودیر کشف کرد که ولکانیزه شدن اساساً زمانی رخ می دهد که لاستیک با گوگرد گرم شود. این فرآیند، لاستیک را از یک ماده نرم چسبنده، به ماده انعطاف پذیر محکمی تبدیل می کند که لاستیک را برای تایرها مناسب می کند.
هنگامی که ولکانیزاسیون تصفیه شد؛ لاستیک به ماده جدید انتخابی برای تایر تبدیل شد. آن‌ها قوی بودند، می‌توانستند آسیب‌های قابل قبولی را تحمل کنند و ضربه‌گیری خوبی داشتند. با این حال، سنگین بودند و هنوز هم سواری ناخوشایندی داشتند. امروزه هنوز انواع لاستیک های ساخته شده از لاستیک جامد وجود دارد.

لاستیک های پنوماتیک:
در سال 1847، رابرت دبلیو. تامپسون، مهندس اسکاتلندی، اولین تایر پر از هوا را ساخت و ثبت اختراع کرد. افسوس که تولید نشد و ایده متوقف شد. اما در سال 1888 در بلفاست ایرلند،جان بوید دانلوپ متولد اسکاتلند اولین تایر پنوماتیک موفق را ساخت. دانلوپ قبلاً مردی ثروتمند بود و دارای فعالیت های دامپزشکی موفقی در کشور بود، اما پس از شکایت پسرش از رانندگی سخت دوچرخه و لاستیک های لاستیکی جامد آن، شروع به توسعه تایر کرد.
این محصول به قدری موفق بود که یک سال پس از معرفی، برنده مسابقات دوچرخه سواری در ایرلند و انگلیس شد. طی چند سال بعد، دانلوپ سخت کار کرد تا لاستیک‌هایی را برای همه وسایل نقلیه، از دوچرخه گرفته تا ماشین‌ها و کامیون‌ها توسعه دهد. بین سال‌های 1890 تا 1920، تایرهای بادی لاستیکی دستخوش طیف وسیعی از پیشرفت‌ها شدند، هم توسط دانلوپ و هم توسط دیگرانی مانند توماس هانکوک.

تایرهای بایاس و رادیال:
در دهه 1920 و برای چند دهه، تایرهای Bias Ply همان چیزی بود که همه استفاده می کردند. این لاستیک ها از دو قسمت مجزا تشکیل شده بودند:
یک لوله داخلی باد شده
لاستیک یا بدنه بیرونی.
لوله داخلی تحت فشار بود و توسط پوشش بیرونی محافظت می شد و پوشش بیرونی از چندلایه ساخته شده بود.

پس از جنگ جهانی دوم، میشلن تایرهای رادیال را توسعه داد و این گام بزرگی در توسعه تایر بود. اگرچه تایرهای رادیال محصول بسیار برتری بود، اما در ایالات متحده به کندی عرضه می‌شد. تنها در اوایل دهه 1970، تایرهای رادیال شروع به تبدیل شدن به فناوری غالب کردند.

تایرهای رادیال هم در ایالات متحده و هم در سراسر جهان از آن زمان در حال تولید هستند و سالانه میلیاردها لاستیک ساخته می شود.

لاستیک بایاس 

پس اختراع و تولید لاستیک‌های رادیال در اروپا، این لاستیک‌ها بسیار محبوب شدند و دیگر شرکت‌های لاستیک‌سازی اروپایی و حتی ژاپنی هم به ساخت آن‌ها روی آوردند. چراکه لاستیک‌های رادیال طول عمر بیشتر و هندلینگ بهتری داشتند و موجب کاهش مصرف سوخت خودرو می‌شدند؛ اما در ایلات متحده اوضاع متفاوت بود و شرکت‌های تایرسازی روی خوشی به لاستیک‌های رادیال نشان ندادند؛ زیرا تولید این لاستیک‌ها نیاز به تجهیزات جدید و گران‌قیمتی داشت و همین امر موجب می‌شد که لاستیک سازهای ایالات‌متحده از سرمایه‌گذاری در این زمینه خودداری کنند. بعلاوه خودروسازان آمریکایی نیز به دلیل سفت‌تر بودن لاستیک‌های رادیال از بکار بردن آن‌ها در محصولات خود خودداری می‌کردند چراکه سیستم تعلیق خودروها باید مجدداً و با توجه به ویژگی‌های لاستیک‌های رادیال مهندسی و طراحی می‌شد؛ اما شرکت گودیر راه‌حل جدیدی ارائه کرد و آن ساخت لاستیک‌های بایاس بود که در آن‌ها نخ‌هایی به‌صورت مورب در عرض تایر نصب می‌شد. این نوع لاستیک در ایالات‌متحده محبوب شد و در خودروهای آمریکایی با سیستم تعلیق نرم مورداستفاده قرار گرفت. ولی پس از بحران نفتی سال ۱۹۷۳ که طی آن قیمت بنزین بسیار بالا رفت، آمریکایی‌ها شروع به خرید و واردات لاستیک‌های رادیال کردند. چراکه این لاستیک‌ها موجب کاهش مصرف سوخت می‌شدند و خودرو مسافت بیشتری را با آن‌ها طی می‌کرد؛ بنابراین درنهایت لاستیک‌های رادیال راه خود را به ایالات‌متحده بازکرده و در اوایل دهه ۱۹۸۰ تقریباً بر روی تمامی خودروهای ساخت آمریکا نصب می‌شدند.

لاستیک‌های تیوبلس
تا میانه‌های قرن بیستم از لاستیک‌های تیوب دار استفاده می‌شد و اولین تلاش‌ها برای ساخت لاستیک‌های بدون تیوب ناموفق بودند؛ اما در سال ۱۹۴۶ شرکت گودریچ اختراع لاستیک بدون تیوب یا تیوبلس را به ثبت رساند. تا سال ۱۹۵۲ طول کشید تا این نوع تایر به مرحله تولید برسد و سرانجام در سال ۱۹۵۴ اولین اتومبیل تولیدی در ایالات‌متحده با لاستیک‌های تیوبلس به حرکت درآمد.